اختراع حاضر در زمينه ي دانش پزشكي مي باشد. در بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه اندازه گيري دما يكي از اركان اصلي ارزيابي بيماران بوده و مي تواند پايه گذار تصميمات مهم در ارتباط با رسيدگي به بيمار باشد.روش هاي موجود به ترتيب عبارتند از: از طريق دهان، زير بغل، داخل گوش و از داخل مقعد كه مشكلاتآنها در زير آمده است: 1)دهان: به علت استفاده از لوله ي اينتوباسيون در اكثر بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه كه موجب باز ماندن دهان مي شود امكان پذير نمي باشد. 2) زير بغل: به علت تماس با هواي بيرون هميشه داراي 1 تا 1.5 درجه خطا بوده كه دماي بدن را كمتر از مقدار واقعي نشان مي دهد. 3) داخل گوش: در پايش دائم دما موجب ايجاد عفونت گوش و اوتيت مديا خواهد شد 4) ركتال: دشوار بوده و مورد استقبال بيماران و پرستاران قرار نداشته و در مواردي امكان پرفوراسيون ركتوم نيز وجود داشته. در اختراع حاضر از يك سنسور حرارتي استفاده شده كه بر روي كاف لوله ي تراكئوستومي فيكس شده كه موجب افزايش سطح تماس سنسور با سطح لوله ي تراشه و در نتيجه افزايش ميزان حساسيت مي شود. همچنين سطح سنسور جهت جلوگيري از واكنش هاي شيميايي با استفاده از پلاتين پوشانده شده كه هم رساناي حرارت بوده و بيومتريال مي باشد و واكنش با بدن نداشته. از نكات مثبت ديگر اختراع حاضر استفاده از يك واير مي باشد كه در قسمت مقعر لوله با استفاده از چسب Carboxilat كه مورد تائيد FDA مي باشد چسبانده شده و دماي detect شده توسط سنسور را به خارج از بدن منتقل و به يك detector متصل مي شود كه آن نيز خود از يك نمايشگر ديجيتال و يك آشكار كننده ي دما با حساست 0.1 درجه ي سانتي گراد تشكيل شده است.